Jerzy Gliszczyński
Lekarz, warszawiak, świadek Powstania Warszawskiego, więzień obozu Dulag 121.
Jerzy Gliszczyński urodził się 23 października 1939 r. Jego rodzice, Jadwiga i Henryk, pracowali w fabryce wyrabiającej trykot. Gdy 1 sierpnia 1944 r. wybuchło Powstanie Warszawskie, miał niespełna pięć lat. W tym czasie cała rodzina Gliszczyńskich mieszkała na Mokotowie. Podczas nieobecności rodziców w domu w mieszkanie obok trafił ciężki pocisk artyleryjski, tzw. krowa, nazwana w ten sposób od charakterystycznego dźwięku wydawanego podczas lotu. Wybuch ładunku zniszczył sąsiedni budynek i uszkodził mieszkanie Gliszczyńskich. Przebywający samotnie w domu Jerzy Gliszczyński został siłą wybuchu wyrzucony z mieszkania i ciężko ranny w nogę. Resztę powstania spędził na rekonwalescencji z nogą w gipsie. Odniesione obrażenia okazały się na tyle duże, że już nigdy nie odzyskał pełnej sprawności w nodze.
W sierpniu 1944 r. jego dalsza rodzina została wymordowana w trakcie rzezi Woli. Po upadku Powstania Warszawskiego wraz z rodzicami znalazł się w niemieckim punkcie koncentracji ludności w kościele Świętego Bonifacego na Czerniakowie. Tam ojcu rodziny udało się uniknąć rozstrzelania. Po selekcji przeprowadzonej przez żołnierzy niemieckich zostali wraz z innym mieszkańcami Warszawy przegnani pieszo 25 km do niemieckiego obozu przejściowego Dulag 121 w Pruszkowie. Jeszcze w 1944 r. rodzina została wywieziona z obozu do oddalonej o 150 km wsi Bedlenko niedaleko Piotrkowa Trybunalskiego. Po zakończeniu wojny wrócili do Warszawy i zamieszkali na Grochowie. Tam Jerzy Gliszczyński zdał maturę i ukończył studia medyczne. Jako lekarz pracował w Sanepidzie i w pogotowiu ratunkowym.