Irena Skalska
Motorniczy, uczestniczka strajków w sierpniu 1980 r., działaczka opozycji w okresie PRL.
Irena Skalska urodziła się 23 lipca 1941 r. w Wydrze, jej wczesne dzieciństwo przypadło na lata II wojny światowej. W 1964 r., w wieku 23 lat, zdecydowała się zrobić kurs motorniczego. Już wcześniej była związana z transportem tramwajowym, pracując jako kontrolerka. W 1979 r. zmarł mąż Ireny, a ona została sama z czworgiem dzieci. Żeby utrzymać rodzinę, musiała podejmować się prac dorywczych. Trudniła się jako sprzątaniem, opieką nad dziećmi oraz handlem mięsem.
Gdy w sierpniu 1981 r. wybuchły strajki na Wybrzeżu pracowała jako motorniczy w Gdańsku. 15 sierpnia 1981 r., w drugim dniu strajku, wyjechała na przydzieloną jej tego dnia trasę, lecz za namową spotkanego po drodze robotnika postanowiła wrócić do zajezdni i dołączyć do strajku. Weszła w skład Komitetu Strajkowego uformowanego w zajezdni tramwajowej. Brała także udział w tworzeniu żądań wobec dyrekcji zakładu. W pierwszych dniach protestów zorganizowała wyżywienie dla ponad stu strajkujących osób. Później strajk wsparli okoliczni mieszkańcy, którzy dzielili się ze strajkującymi warzywami ze swoich ogródków działkowych oraz innymi produktami spożywczymi. W strajkującej zajezdni nastroje były podniosłe, panowała atmosferę braterstwa i jedności.
W listopadzie 1980 r. Irena Skalska doznała wypadku, który uniemożliwił jej dalszą pracę motorniczego. W późniejszych latach pracowała przez sześć lat w magazynie narzędziowym, pełniła funkcję dyżurnej ruchu, a także prowadziła sprzedaż biletów. Po 35 latach pracy, w wieku 51 lat przeszła na emeryturę.