Mirosław Bzdyra
Syn warszawskiego strażaka wspierającego Żydów w getcie, podoficer Milicji Obywatelskiej, społecznik, wiceprzewodniczący Komitetu Założycielskiego Związku Zawodowego Funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej.
Mirosław Bzdyra urodził się 14 czerwca 1937 r. w Warszawie. Był synem Wojciecha Bzdyry (strażaka – mechanika samochodowego) i Marii zajmującej się prowadzeniem domu. Rodzina do wybuchu wojny mieszkała w Warszawie przy ul. Polnej, potem w mieszkaniu służbowym ojca w budynku Szkoły Pożarniczej na Żoliborzu. Jeszcze przed wydzieleniem getta, kiedy Niemcy wysiedlali Polaków z atrakcyjniejszych budynków, rodzina Bzdyrów straciła to lokum. Dostali mieszkanie w pobliżu Dworca Gdańskiego. W ich kamienicy była piekarnia. Mirosław wraz z kolegami z podwórka wykradali chleb z transportów przeznaczonych dla niemieckich żołnierzy i przekazywali go starszym kolegom, którzy dostarczali go do getta. Mirosław pamięta wiele epizodów z Powstania Warszawskiego.
Po zakończeniu wojny uczęszczał do szkoły podstawowej przy ul. Kordeckiego na warszawskim Grochowie, potem ukończył liceum ogólnokształcące. Wychowawczyni w szkole podstawowej była ważnym działaczem PCK i ona zaszczepiła mu pasję działania społecznego na rzecz potrzebujących. Po ukończeniu szkoły średniej Mirosław Bzdyra pracował jako tokarz w fabryce łożysk na Żoliborzu, następnie w Instytucie Chemii na stanowisku referenta zaopatrzenia. Był też instruktorem teatralnym, wykorzystywał umiejętności nabyte w szkolnym kółku teatralnym, prowadzonym przez zawodowego aktora. Po zakończeniu zasadniczej służby wojskowej ożenił się, a w 1966 r. wstąpił do milicji i ukończył szkołę podoficerską. Podczas służby dzielnicowego na Saskiej Kępie interesował się losem młodzieży, współpracował z Towarzystwem Przyjaciół Dzieci, otrzymał odznakę „Przyjaciela Dziecka”. Przełożeni skierowali go jako wychowawcę do milicyjnej izby dziecka.
Wiosną 1981 r., będąc na rencie inwalidzkiej, za namową dawnych kolegów ze służby jako były milicjant wstąpił do tworzącego się związkowego ruchu milicjantów. Był wiceprzewodniczącym Komitetu Założycielskiego Związku Zawodowego Funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej i członkiem kierownictwa akcji protestacyjno-okupacyjnej milicjantów w Hali Gwardii jesienią 1981 r. Korzystał ze wsparcia mecenasa Jana Olszewskiego. Osobiście kontaktował się z Kancelarią Sejmu, aby informować o postanowieniach strajkujących.
Pozostawał społecznikiem. Długie lata działał w komitecie osiedlowym na Grochowie. Pisywał drobne artykuły dotyczące problemów dzieci. Teksty te ukazywały się w „Ekspresie Wieczornym”, „Życiu Warszawy”, „Przyjaciółce”, „Kobiecie i Życiu”, „Przyjacielu Dziecka”. Był sąsiadem Jana Dobraczyńskiego, z którym konsultował swoją twórczość. Jest autorem książek Banda Siwego (1968) i Szeryf i inni z mojej dzielnicy (1970). Za służbę zawodową i działalność społeczną na rzecz dzieci został odznaczony Orderem Uśmiechu.