Wojciech Grzesiakowski
Kapitan rezerwy WP, członek konspiracyjnej organizacji Żołnierze Wolnej Polski, harcerz, więzień PRL, członek NSZZ Rolników Indywidualnych "Solidarność", przedsiębiorca.
Wojciech Grzesiakowski urodził się 11 lutego 1932 r. w Kamienicy Dolnej, w domu Marii i Jana. W 1946 r. skończył siódmą klasę szkoły podstawowej w Brzostku, gdzie należał do 41. Drużyny Harcerskiej im. Stanisława Żółkiewskiego. W lipcu tego samego roku założył własną drużynę we wsiach Kamienica Dolna i Przeczyca. Drużyna szybko osiągnęła stan 50 osób. Po wakacjach rozpoczął naukę w Państwowym Gimnazjum Gospodarstwa Wiejskiego w Strzegocicach. Tam należał do młodzieżowego koła organizacji „Wici”. W domu rodziców bywali ukrywający się byli oficerowie lokalnych struktur AK oraz żołnierze WiN. Wojciech Grzesiakowski angażował się czasem w rozprowadzanie ulotek antykomunistycznych.
W 1950 r. wstąpił do konspiracyjnej wojskowej organizacji Żołnierze Wolnej Polski. Przysięgę złożył w 1951 r. 2 października 1952 r. został otoczony na rynku w Brzostku i aresztowany przez funkcjonariuszy UB i MO. Rozprawa odbyła się 23 grudnia 1952 r. w Rzeszowie w Wojskowym Sądzie Rejonowym. Został skazany na karę 9 lat więzienia za „próbę obalenia ustroju państwa siłą”. Był więziony na zamku w Rzeszowie, w więzieniu Nowy Wiśnicz k. Bochni, w więzieniu we Wronkach, w Potulicach, a następnie w karnym ośrodku pracy więźniów w Piechcinie, gdzie pracował w kamieniołomach. Następnie został umieszczony w więzieniu w Raciborzu, a potem w Ośrodku Pracy Więźniów (OPW) w Bytomiu. W wieloosobowej celi na zamku w Rzeszowie zaopiekował się nim starszy i dużo silniejszy fizycznie Stanisław Sieradzki „Świst”, żołnierz AK, powstaniec warszawski, skazany na 10 lat więzienia na podstawie takiego samego zarzutu.
Wojciech Grzesiakowski wyszedł na wolność w 1956 r., na trzy miesiące przed amnestią. Zaczął ubiegać się o zwrot betoniarni ojca, upaństwowionej w 1950 r. Po jej odzyskaniu powoli odbudowywał podupadłe gospodarstwo rodziców, kupował kolejne ciągniki, którymi uprawiał rolę i zarobkowo rozwoził materiał budowlany na drogi publiczne. W 1964 r. w odzyskanym zakładzie ojca uruchomił własną produkcję profili betonowych. Latem lub jesienią 1980 r. wraz z dwoma kolegami założył w Kamienicy Dolnej komórkę NSZZ Rolników Indywidualnych „Solidarność”. W 1981 r. współorganizował strajk chłopski w Brzostku. Wiosną 1989 r. był współzałożycielem gminnego Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” w Brzostku.
Betoniarnię prowadził do 2010 r. W wieku 78 lat przeszedł na emeryturę. Został odznaczony m.in.: Krzyżem Więźnia Politycznego (1996), Kombatanckim Krzyżem Zasługi (1997), Krzyżem „Sempoer Fidelis”, Medalem „Pro Patria” (2013).
Jest członkiem i działaczem Związku Inwalidów Wojennych oraz członkiem Związku Kombatantów RP i b. Więźniów Politycznych.