N0471
Major Wojska Polskiego, uczestnik bitwy o Monte Cassino.
Jest maj 1944 roku. Trwają zacięte walki o klasztor na wzgórzu Monte Cassino. Zdobycie niemieckich umocnień pozwoli otworzyć aliantom drogę na Rzym. Do najzacieklejszych atakujących należą Polacy z 2 Korpusu Polskiego dowodzonego przez gen. Władysława Andersa. Jest wśród nich kapral podchorąży Stosław Kowalski, który jeszcze przed głównym natarciem wojsk polskich otrzymuje rozkaz rozpoznania terenu. Wie, że atak nie będzie łatwy – Polacy będą musieli się zmierzyć między innymi z siłą ognia niemieckiej armaty „Berta”, której pociski co chwila spadają w pobliżu atakujących. Nie wszystkie na szczęście eksplodują, niektóre pozostawiają jedynie ogromne dziury w ziemi. Jednak świst potężnych kul lecących nad głowami pełnych poświęcenia i odwagi żołnierzy, wywołuje w nich mimo wszystko uczucie grozy. Tak ten moment zapamiętuje Pan Stosław: „Pewien świst (…) i tak czujemy się nad głową, że nam już spadnie na nas. Spadł o kilka metrów po prawej stronie patrząc na klasztor, po prawej stronie robiąc dziurę mniej więcej na 10-12 metrów w szosie. Ucieszyliśmy się strasznie, że to… Ale za chwileczkę idzie drugi świst i coraz bliżej nas. Czujemy nad głową, że nam spadnie na głowy. I spada. (…). Nie wybuchła, nie wybuchła, zrobiła jakieś 4-5 metrów dziurę w ziemi jak doszła do tego, ale nie wybuchła. I to był jedyny moment mojego życia, gdzie uratowałem swoje życie”.
