N1048
Jako dziecko przeżył okupację niemiecką w Warszawie, był świadkiem Powstania Warszawskiego. Wywieziony wraz z rodziną do obozu w Pruszkowie, po wojnie powrócił do stolicy.
Warszawa, pierwsza połowa lat sześćdziesiątych. Andrzej Chiliński wraz z kolegą wpadają „na jednego” do warszawskiej restauracji „Cristal” na Placu Konstytucji. Jest to miejsce, gdzie często zaglądają również znani aktorzy. Tym razem jednak do lokalu wchodzi inne towarzystwo, którego raczej nikt się nie spodziewa i nie oczekuje. Oto kilku zomowców podchodzi do podpierającego ścianę, lekko drzemiącego mężczyzny, po czym nagle jeden z milicjantów zaczyna okładać go służbową pałką. Andrzej natychmiast interweniuje u dowódcy oddziału: „Proszę pana, przecież ten człowiek nikomu nie zawadza. Zobacz pan, tu się ludzie nawet upominają. Za co go bić?” Jednak taka postawa jeszcze bardziej rozjusza ubranego po cywilnemu oficera. Chwyta Andrzeja za klapy ubrania, a następnie pokazuje mu odznakę przypominającą kształtem medalik. Wtedy ten bez zastanowienia odpala: „Panie, weź pan ten medalik i idź pan sobie do Częstochowy wyświęć". Po tych słowach zomowiec wpada w szał. Rozwścieczony, próbuje nieudolnie złożyć milicyjną pałkę. Andrzej słyszy od kolegi „Uciekaj!” Wykorzystując chwilę dekocentracji milicjanta, co sił w nogach wypada na ulicę pędząc w kierunku Placu Unii Lubelskiej. Trzyosobowy pościg rusza za nim. Zaczyna się wielka ucieczka, której finał będzie miał miejsce w rodzinnym domu Andrzeja Chilińskiego na Mokotowie.
