Romuald Szeremietiew
Działacz niepodległościowy w PRL, współzałożyciel Konfederacji Polski Niepodległej. Represjonowany przez SB, wielokrotnie zatrzymywany i skazany w procesie politycznym. Wiceminister w rządach Jana Olszewskiego i Jerzego Buzka. Dr hab. Nauk Wojskowych.
Romuald Szeremietiew urodził się 25 października 1945 w Olmontach k. Białegostoku. Już od lat szkolnych kontestował ustrój komunistyczny, co skończyło się leśną obławą UB. Uczestniczył w zamieszkach marcowych w 1968 r. w Legnicy. Silnie zaangażowany w życie studenckie we Wrocławiu, sekretarz Rady Uczelnianej Stronnictwa Demokratycznego na Uniwersytecie Wrocławskim (usunięty za protest przeciwko masakrze robotników na Wybrzeżu z 1970 r.). Przewodniczący Oddziału Wojewódzkiego Stowarzyszenia PAX w Lesznie. W 1978–1979 uczestnik ROPCiO. W 1979 r. był współzałożycielem Konfederacji Polski Niepodległej. We wrześniu 1980 r., po aresztowaniu Leszka Moczulskiego, został przewodniczącym KPN. W ukryciu kierował organizacją, został wydany za nim list gończy. Aresztowany 23 stycznia 1981 r., na ławie oskarżonych w najdłuższym procesie politycznym w PRL, który trwał ponad 17 miesięcy. Skazany na 5 lat pozbawienia wolności osadzony m.in. w Barczewie, gdzie wobec więźniów stosowano liczne tortury. W marcu 1984 r. kierował buntem więźniów politycznych. W lipcu 1984 r. został zwolniony na mocy amnestii. Po wyjściu wraz z najbliższymi współpracownikami 22 stycznia 1985 r. założył Polską Partię Niepodległościową. Rozpracowywany i represjonowany przez SB, wielokrotnie zatrzymywany na 48 godzin. W tym czasie nawiązał współpracę z Solidarnością Walczącą oraz Federacją Młodzieży Walczącej. W 1988 r. uczestnik strajków w Gdańsku. Przeciwnik obrad Okrągłego Stołu. W 1992 r. został wiceministrem Ministerstwa Obrony Narodowej. Ponownie objął tę funkcję w latach 1997-2001.
Odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski (2017), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (przez Prezydenta RP na Uchodźstwie, 1990), Medalem XXV-lecia Solidarności (2005).