Opowiedziane Srokowski Stanisław - Wspomnienia -

N0344

Z pochodzenia kresowiak, dziecko ocalone z Rzezi Wołyńskiej, nauczyciel szkolny i akademicki, działacz niepodległościowy w okresie PRL, członek „Solidarności” i „Solidarności Walczącej”, poeta, pisarz, dramaturg, krytyk literacki i tłumacz.

Jest koniec września, albo początek października 1939 r. Ojciec Stanisława, zmobilizowany na wojnę z Niemcami, po zakończeniu kampanii wraz z kilkoma kolegami wraca piechotą w rodzinne strony. Od kilku dni są w drodze, skrajnie wycieńczeni, głodni, zarośnięci i brudni. Docierają w pobliże nierozpoznanej wsi i wchodzą do stojącej na uboczu stodoły. Padają na ziemie i zasypiają. Tylko ojciec Stanisława wdrapuje się na strych i tam zasypia na sianie… Budzą go potworne krzyki i nieludzkie wręcz wycie. Bezsilnie patrzy z góry jak grupa rosłych mężczyzn widłami i siekierami morduje jego kolegów, bezbronnych polskich żołnierzy. To Ukraińcy… Na zakończenie podpalają stodołę i odchodzą. Kiedy Jan, osmalony, w opalonym płaszczu i mundurze dociera do swojego domu w Hnilczu, wygląda tak strasznie, że rodzina w pierwszej chwili go nie rozpoznaje. Trzyletni wówczas Stanisław pamięta ten widok do dzisiaj…