Edward Krupa
Weteran II wojny światowej, Sybirak i żołnierza II Korpusu Polskiego gen. Władysława Andresa, działacz społeczny i polonijny.
Edward Krupa urodził się 9 listopada 1921 r. we wsi Sołonka w ówczesnym województwie lwowskim, w powiecie rzeszowskim, jako jedno z dziewięciorga dzieci. Jego ojciec jako weteran I wojny światowej nabył majątek w miejscowości Dźwiniaczka, niedaleko Kamieńca Podolskiego, gdzie przeprowadził się wraz z rodziną. Niedługo przed początkiem II wojny światowej, Edward odbywał szkolenie wojskowe. Po wybuchu wojny majątek rodzinny znalazł się pod okupacją sowiecką. W początkach 1940 r. rodzina została wywieziona na Syberię. Ze wspomnień Edwarda wyłania się obraz podróży w nieznanym kierunku trwającej kilka tygodni. Na miejscu Edward pracował przy wyrębie drzew. Warunki życia w barakach należały do bardzo trudnych. Latem 1941 r. rodzina Krupów została zwolniona z prac przymusowych w łagrach, od tej pory wolno im było poruszać się wszędzie po ZSRS, z zastrzeżeniem braku możliwości opuszczenia kraju. Zdecydowali się wyjechać na Środkowy Wschód, do sowieckiego Uzbekistanu. Zanim to nastąpiło, musieli zarobić na pociąg, podejmując się różnych prac. W końcu udało im się wyjechać, osiedlili się na pewien czas w Uzbekistanie. Wkrótce potem Edward z bratem dostali nakaz zarejestrowania się w budynku przeznaczonym dla oficerów i żołnierzy tworzącego się Wojska Polskiego. Jednak gdy Edward miał wyjeżdżać do Iranu, zachorował na tyfus, a brat pojechał bez niego. Po przekroczeniu granicy z Iranem brat Edwarda dostał się do 3. Dywizji Karpackiej generała Kopańskiego, natomiast Edward do 7. Pułku Artylerii Konnej. Przez pewien czas przebywał na Bliskim Wschodzie, zanim trafił na front we Włoszech. Początkowo w wojsku pracował w łączności, natomiast w czasie walk o Monte Cassino zajmował się kierowaniem samochodów wojskowych i przewożeniem dowódców. Uczestniczył także w innych bitwach kampanii włoskiej (Ankona, Loreto). Również siostra Edwarda służyła w armii, w lotnictwie w Anglii. W czasie wojny Edward widział osobiście generałów Sikorskiego, Andersa i Okulickiego. Andersa znał „jak swojego brata”. Po wojnie wyemigrował do Anglii, gdzie pracował w kopalni przez 10 lat, później zaś do USA, gdzie zaangażował się w działalność organizacji polonijnych (w Stowarzyszeniu Polskich Kombatantów pełniąc m.in. funkcję wiceprezesa Koła SPK nr 15 w Chicago). Mieszkał w Naperville, niedaleko Chicago. Zmarł 18 października 2019 roku.
