Tadeusz Lutak
Żołnierz września 1939, czołgista Wojska Polskiego, konspirator ZWZ-AK.
Tadeusz Lutak urodził się 29 sierpnia 1917 r. w Żarnowej. Po ukończeniu szkoły powszechnej zgłosił się na ochotnika do Wojska Polskiego. Służył w 2 Baonie Pancernym w Żurawicy. Jako kierowca czołgu Vickers jesienią 1938 r. wziął udział w zajmowaniu Zaolzia, Spiszu i Orawy. Ukończył szkołę podoficerską, został awansowany na stopień starszego strzelca, otrzymał również odznakę „strzelca dobrego”. We wrześniu 1939 r. był gońcem motocyklowym w 121 kompanii czołgów lekkich 10 Brygady Kawalerii gen. Stanisława Maczka i wziął udział m.in. w walkach pod Jordanowem. W rejonie Starego Dzikowa dostał się do niewoli, ale uciekł z transportu i wrócił do domu.
Aby nie zostać wywiezionym na roboty przymusowe do III Rzeszy, zgłosił się do pracy na rzecz okupanta. Pracował przy budowie schronu kolejowego w Strzyżowie, następnie był woźnicą na początku wojny niemiecko-radzieckiej.
Równocześnie od 1940 r. działał w konspiracji ZWZ-AK – pod pseudonimem „Pancerz” służył w grupie Stanisława Mikulskiego „Żmii” oraz w ośrodku por. Józefa Lutaka „Orła”. W 1944 r. w stopniu kaprala był dowódcą drużyny dywersyjnej AK w Strzyżowie. Po wkroczeniu Sowietów wyjechał na rok na Ziemie Odzyskane. Potem zamieszkał w Żarnowej, gdzie pracował jako masarz oraz rolnik.
Działał w ŚZŻAK oraz w Związku Kombatantów Rzeczypospolitej Polskiej i Byłych Więźniów Politycznych. Został odznaczony m.in.: Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Armii Krajowej, Krzyżem Partyzanckim, Medalem „Za udział w wojnie obronnej 1939” oraz Nagrodą Honorową IPN Świadek Historii. Jest autorem wspomnień publikowanych w miesięczniku „Waga i Miecz”, które zostały wydane w 2001 r. również w formie książki pt. Wojenne losy Strzyżowiaków.
Podczas realizacji notacji Tadeusz Lutak miał 105 lat, tym samym jest najstarszym Świadkiem Historii w projekcie Opowiedziane.