Opowiedziane

Warszawianka, handlarka z bazaru Różyckiego, świadek represji niemieckich wobec ludności żydowskiej.

Trwa okupacja niemiecka. Ciotka męża pani Barbary, Bronisława Twardowska, jest dozorczynią domu na rogu ulic Konopackiej i Wileńskiej na warszawskiej Pradze. Z budynku Niemcy wysiedlili mieszkańców i założyli tam szkołę dla niemieckich dzieci. W przebudowanej spiżarni pani Bronisława daje schronienie czterem dorosłym Żydom. Razem z mężem utrzymują ich z własnych zarobków. Mąż pani Bronisławy codziennie kupuje chleb dla sześciu osób – musi to jednak robić w taki sposób, aby nie wzbudzać podejrzeń, gdyż wszyscy wokół wiedzą, że są bezdzietnym małżeństwem. Ciągłe poczucie zagrożenia i życie w strachu doprowadza go do dramatycznej decyzji – nie wytrzymuje ciężaru psychicznego i popełnia samobójstwo, pozostawiając list pożegnalny. Mimo takiego ciosu pani Bronisława nadal ukrywa Żydów, wszyscy szczęśliwie doczekują końca okupacji. Jednak po wojnie tylko jeden z nich, Ludwik, okazuje wdzięczność za ocalone życie.