Pliki do pobrania
N0894
Ksiądz rzymskokatolicki, kanonik, więzień obozu koncentracyjnego Mauthausen, Honorowy Obywatel Miasta Bydgoszczy.
Jest Wielkanoc 1943 roku, więzienie gestapo przy Wałach Jagiellońskich w Bydgoszczy. Zdzisław Lipiński, słuchacz tajnego seminarium duchownego, wraz z innymi klerykami i członkami ruchu oporu zostaje aresztowany przez Niemców. W więzieniu poddani zostają przez gestapowców sadystycznym torturom. Siedząc w ciasnej i zimnej piwnicy, przez małe, zakratowane okienko słyszą odgłosy bijących dzwonów dobiegające z kościoła farnego. Obwieszczają Zmartwychwstanie. Współwięźniowie proszą Zdzisława, jako przyszłego kapłana, o poprowadzenie porannych modlitw. Skupieni, klęczą przy pryczach odmawiając „Ojcze nasz”, gdy wtem do celi wpada gestapowiec z drewnianym drągiem. Rozwścieczony takim widokiem – gdyż modlitwa i życie religijne w więzieniu są zakazane – ustawia wszystkich wzdłuż prycz. "Zachciało wam się święta, no to ja zrobię wam święto. Fünfhundert" – oznajmia. Osadzeni będą musieli wykonać pięćset przysiadów z wyprostowanymi rękami! Ten morderczy „trening” nadzoruje z tyłu, stojąc na pryczy i co jakiś czas uderzając któregoś z więźniów owym drągiem podczas wyprostowania, bądź kopniakiem w plecy podczas skłonu. Najwięcej uderzeń otrzymuje Zdzisław – jako prowadzący modlitwę. Jednocześnie osadzeni muszą odliczać liczbę wykonanych przysiadów, aż dojdą do 500. Gdy po latach kapłan opowiada tę historię jednemu z polskich komandosów, ten nie może wprost uwierzyć. Z podziwem stwierdzi, iż rekord jego kolegów w trakcie urządzanych we własnym gronie zawodów, wynosi zaledwie 123 przysiady. „Można sobie wyobrażać, jak wyglądała nasza Wielkanoc 1943. Tośmy potem byli pół żywi, pół nieżywi, praktycznie wziąwszy, padliśmy wszyscy. I już długi czas nie byłem w stanie w ogóle jakichkolwiek modlitw prowadzić, ale potem poprowadziliśmy” – dodaje ks. Lipiński.
