N0947
Fizyk kwantowy, jako dziecko przeżył okupację niemiecką i Powstanie Warszawskie.
Jest rok 1939. Stanisław Olszewski ma niespełna siedem lat. Kiedy rozpoczyna się bombardowanie niemieckie, ewakuuje się z rodzicami na Wschód, jednak po agresji sowieckiej rodzina wraca do stolicy. Gdy wraz z woźnicą wjeżdżają furmanką na szosę w kierunku Warszawy, ich oczom ukazuje się wstrząsający widok: tysiące martwych koni leżących po obu stronach szosy, niektóre ze sterczącymi nogami – jeden przy drugim. Ponury obraz dopełnia unoszący się fetor rozkładanych zwłok. Wraz ze zbliżaniem się do Warszawy, obok martwych koni pojawiają się ludzkie groby, często przyozdobione czapkami. Niekiedy znajdują się na nich resztki ubrań. „Ten cmentarz koński i cmentarz ludzki po obu stronach. To niewiarygodna liczba tych grobów była po obu stronach szosy. (…) Te groby były bezładne” – wspomina pan Stanisław. Przed zmrokiem docierają do Wiązowny, gdzie ojciec postanawia zanocować. Następnego dnia wjeżdżają do stolicy, drogą naznaczoną śmiercią i zniszczeniem.
