N0882
Polka urodzona w Izabelinie w rejonie wołkowyskim na terenach należących do II RP, ofiara sowieckich represji.
Trwa II wojna światowa, Białoruś okupowana przez ZSRS. Kazimiera Parchimowicz po śmierci rodziców i ucieczce od wyrodnej macochy, zamieszkała u swego wujostwa na wsi. Tereny te spod okupacji niemieckiej na powrót przechodzą pod panowanie sowietów. Pewnego dnia po przejściu frontu wujek Stanisław Synowiec wychodzi z ukrycia na pobliską górkę, aby rozejrzeć się po okolicy. Wtem z dala dostrzega nadchodzące wojsko. Jest przekonany, że to Amerykanie, którzy idą ich wyzwalać. Ciotka i dziewczynka również wychodzą z piwnicy. Wtedy okazuje się, że to jednak Rosjanie... Wszyscy czym prędzej zbiegają znów do kryjówki i ryglują drzwi. Na nic się to jednak zdaje, gdyż ruscy sołdaci wyłamują je z hukiem i pytają z pretensją, czemu się przed nimi chowają. Wuj odpowiada uspokajająco, że był przekonany, że to Niemcy. Sowieci natychmiast przystępują do przeszukiwania domu, zabierając wszystko co nadaje się do jedzenia – łącznie z paszą dla zwierząt. Wkrótce zabierają również i same zwierzęta. Zrozpaczony gospodarz pewnej nocy udaje się na swoje pole by wymłócić dojrzewające zboże, aby w ten sposób zaspokoić głód swój i domowników. Jest przekonany, że nikt tego nie zauważy. Gdy już zawija ziarno w prześcieradło, nagle pojawiają się enkawudziści, którzy rekwirują mu zebrane plony. Po zważeniu wychodzi tego siedem kilogramów. I za ten czyn sowiecki sąd skazuje go na siedem lat łagrów na Syberii. Po jednym roku za każdy kilogram.
