N1201
Jako dziecko przeżył samodzielnie Powstanie Warszawskie. Absolwent Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie, rehabilitant sportowy, kapitan jachtowy, bojerowiec, narciarz, kustosz pamięci o swoim wuju - rotmistrzu Witoldzie Pileckim.
Niedawno zakończyła się wojna obronna Polski i trwa okupacja niemiecka. Andrzej, nazywany w tym czasie przez rodzinę zazwyczaj Markiem, mieszka w Warszawie, na Żoliborzu, w Alei Wojska Polskiego nr 40. W listopadzie 1939 r. dociera do ich mieszkania podporucznik Witold Pilecki, brat matki Marka. Jest to jedyny adres, który zna w Warszawie i tu umówił się z majorem kawalerii Wojska Polskiego, oficerem Oddziału II Sztabu Generalnego Janem Włodarkiewiczem. W tym mieszkaniu organizują Tajną Armię Polską. Żona i dwoje dzieci Witolda Pileckiego przebywają w tym czasie w ich domu w Sukurczach pod Lidą, na Kresach okupowanych wówczas przez Sowietów. Witold jest spragniony kontaktu z dziećmi. Jako wujek szybko otacza Marka troskliwą opieką, pod nieobecność jego ojca przebywającego w oflagu. Zabiera go na spacery nad Wisłę, opowiada mu o przyrodzie, uczy życia. Krótko przed aresztowaniem wuja przez Niemców i wywiezieniem go do Auschwitz, Marek zwierza mu się, że kiedy musi sam zasypiać w ciemnym pokoju, nawiedza go wychodzący zza szafy potwór. Witold obiecuje mu, że znajdzie na to sposób. Za kilka dni przynosi Markowi wystruganą z drewna małą szabelkę i udziela rady: „Jak ci się jeszcze raz pokaże ta poczwarka, to tnij ją przez pysk z lewej, i z prawej, i będziesz miał spokój”.
