N0106
Jako cywil przetrwała Powstanie Warszawskie na Powiślu i w Śródmieściu, zasłużona nauczycielka.
Trwa Powstanie Warszawskie. Elżbieta z rodzinnego domu na Powiślu przy ul. Tamka razem z matką i Szczepanem, kolegą z okolicy, przyszłym narzeczonym, przemieszczają się do Śródmieścia na ul. Dobrą. W tym czasie w mieście panuje już głód. W opuszczonym mieszkaniu na parterze znajdują wiszący na drzwiach worek z wysuszonymi skórkami od chleba. Nie na długo to starcza. W jednym z bogatszych mieszkań w kamienicy Elżbieta trafia na resztki mąki. Próbuje piec placki na ognisku rozpalonym na podwórku. Ma zaledwie kilka drewienek. Decyduje się na coś, co potem pozostanie jej traumą do końca życia. Na podwórku są groby poległych. Wyciąga na opał z jednej mogiły drewniany krzyż. Pamięta, że to co upiekła jadło się z wielkim trudem…
