Andrzej Osipów
Prawnik, działacz opozycji w okresie PRL, członek NSZZ "Solidarność".
Andrzej Osipów urodził się 31 marca 1953 r. w miejscowości Osieczna koło Starogardu Gdańskiego. Od urodzenia mieszkał w Gdańsku, gdzie w 1968 r. zatrudnił się w Zakładach Naprawczych Taboru Kolejowego.
W grudniu 1970 r. ZNTK, jak wiele innych zakładów pracy, przyłączyły się do strajków robotników Wybrzeża, podczas których protestowano przeciw podwyżce cen artykułów spożywczych. Gdy rozgorzały walki uliczne z Milicją Obywatelską, do starć dołączył także Andrzej Osipów.
W roku 1976 zatrudnił się Przedsiębiorstwie Robót Kolejowych nr 12. Gdy w sierpniu 1980 r. wybuchł strajk, podjął się udanej próby zorganizowania protestu w PRK-12. Został przewodniczącym Komitetu Strajkowego, a następnie delegatem do Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego Stoczni Gdańskiej. Na wieść o wybuchu stanu wojennego w Polsce, 14 grudnia 1981 r. zorganizował kolejny strajk w PRK. Ponownie stanął na czele protestów jako przewodniczący Komitetu Strajkowego. Jednak po trzech dniach strajk został rozbity przez ZOMO. W 1982 r. współorganizował Tymczasową Komisję Zakładową, której przewodniczącym był aż do 1989 r.
W lutym 1982 r. Służbie Bezpieczeństwa w końcu udało się go aresztować. Trafił przed Sąd Marynarki Wojennej i został skazany na 4 lata więzienia i 2 lata pozbawienia praw publicznych. Po ogłoszeniu wyroku został przewieziony do Zakładu Karnego w Potulicach i tam osadzony. Buntowniczy charakter Andrzeja Osipowa nie zmienił się nawet w więzieniu, gdzie z braku innych możliwości protestu inicjował głodówki. W 1983 r. Rada Państwa wydała akt łaski, nakazujący zwolnienie go z więzienia. Nakazano mu podpisać dokumenty zobowiązujące go do zaniechania powrotu do działalności antypaństwowej, czego stanowczo odmówił. Został zwolniony z pracy.
W kwietniu 1983 r. został współredaktorem pisma „Solidarność Podziemna PBK/PRK”. Zajął się także działaniami mającymi rozpropagowywać idee solidarnościowe w terenie. Podróżował jako kurier do Bydgoszczy, zawożąc tam prasę podziemną, a przywożąc zagraniczną walutę.
Został odznaczony odznaką Zasłużonych dla Transportu RP (2000), Krzyżem Więźnia Politycznego lat 1939–1989 (2004), w Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2006), Medalem Pro Memoria (2007), Złotym Medalem MON Za Zasługi dla Obronności Kraju, Srebrnym Medalem Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej oraz Krzyżem Wolności i Solidarności (2015).