Aktualnie znajdujesz się na:

Wyszukiwarka

Świadkowie

Izabella Kochanowska

Członkini Wojskowej Służby Kobiet, konspirator AK, sanitariuszka NSZ, łączniczka oddziałów WiN mjr. „Zapory”, represjonowana w czasach stalinowskich.

Izabella Kochanowska urodziła się 16 marca 1926 r. w Łopienniku w ziemiańskiej rodzinie Jerzego Kochanowskiego. Kiedy wybuchła wojna, Izabella miała 13 lat, ale już w styczniu 1943 r. została zaprzysiężona i przyjęła pseudonim „Błyskawica”. Od razu rozpoczęła pracę konspiracyjną w ramach Wojskowej Służby Kobiet AK – była łączniczką i wywiadowcą, utrzymywała łączność między dowódcami siatki terenowej organizacji, tworzyła sieć skrzynek kontaktowych i partyzanckich kwater. Działała głównie w rejonie Ratoszyna. Już wtedy poznała partyzanckiego dowódcę Hieronima Dekutowskiego „Zaporę”, który często odwiedzał jej ojca, również zaangażowanego w działalność podziemną.

Po wkroczeniu na Lubelszczyznę Sowietów w 1944 r. Izabella Kochanowska czasowo mieszkała w Lublinie. Jednak kiedy NKWD splądrowało majątek jej rodziców i aresztowało ojca, postanowiła wrócić. Ponownie związała się z podziemną pracą na rzecz oddziału „Zapory”. Czasowo, przez miesiąc, była też sanitariuszką w oddziale NSZ „Cichego”. Prowadziła działalność wywiadowczą dla „Zapory”, utrzymywała kontakt z dowódcą oraz łączność między punktami konspiracyjnymi. Zdarzało się, że uprzedzała partyzantów o mających nastąpić akcjach NKWD i UB.

Aby kontynuować naukę, jesienią 1946 r. wyjechała do Lublina i rozpoczęła studia prawnicze na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W maju 1949 r. została aresztowana przez MO i po brutalnym śledztwie prowadzonym przez WUBP w Lublinie skazana na 6 lat więzienia. Karę odbywała na Zamku w Lublinie oraz w więzieniu kobiecym w Fordonie k. Bydgoszczy. Na wolność wyszła w 1954 r., dokończyła studia. W latach dziewięćdziesiątych XX w. była zaangażowana w rehabilitację Hieronima Dekutowskiego „Zapory” oraz upamiętnienie dziejów jego zgrupowania.

Izabella Kochanowska zmarła 26 maja 2016 r. i została pochowana na cmentarzu komunalnym w Sopocie.

Przejdź do relacji

Opcje strony

do góry