Aktualnie znajdujesz się na:

Wyszukiwarka

Świadkowie

Andrzej Kołodziej

Działacz opozycji w okresie PRL, organizator strajku w Stoczni Komuny Paryskiej, sygnatariusz Porozumień Sierpniowych.

Andrzej Kołodziej urodził się 18 listopada 1969 r. w Zagórzu w powiecie sanockim jako jedno z dziewięciorga rodzeństwa. W tym niewielkim miasteczku na Podkarpaciu spędził dzieciństwo. Edukację odbył już w Sanoku, uczęszczając do Zasadniczej Szkoły Zawodowej.

Mając 18 lat, wyjechał na Wybrzeże, które było wówczas jednym z częstych miejsc migracji Polaków szukających lepszego życia. Tam podjął pracę w Stoczni Gdańskiej im. Lenina. Rozpoczął także naukę w gdańskim Technikum Budowy Okrętów.

Na Wybrzeżu związał się z Ruchem Obrony Praw Człowieka i Obywatela oraz Wolnymi Związkami Zarodowymi Wybrzeża, w ramach których podejmował działania mające na celu ochronę praw pracowniczych. Zajął się również drukowaniem niezależnego pisma „Robotnik Wybrzeża” oraz kolportowaniem na terenie Stoczni Gdańskiej innych niezależnych pism, które informowały o represjach stosowanych wobec robotników. Z powodu swojej działalności opozycyjnej został w styczniu 1980 r. wyrzucony ze stoczni, a następnie ze szkoły.

Po nieudanej próbie odzyskania pracy zatrudnił się w Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni. Już pierwszego dnia, chociaż nie znał swoich nowych współpracowników, podjął się zorganizowania strajku. Dzięki mocnemu charakterowi i nieustępliwości pociągnął za sobą dziesiątki robotników, zmobilizował ich do przerwania pracy i wzięcia udziału w strajku, a sam stanął na czele Komitetu Strajkowego. Pierwszego dnia protestów za sprawą Andrzeja Kołodzieja sformułowano 17 postulatów, które wpłynęły na stworzenie 21 postulatów przyjętych przez Międzyzakładowy Komitet Strajkowy. Był jednym z sygnatariuszy Porozumień Sierpniowych. Od chwili powstania Solidarności angażował się w jej działania. Objął funkcję zastępcy przewodniczącego NZSS „Solidarność”, z której zrezygnował w 1981 r.

W styczniu tego samego roku zajął się organizacją przemytu wydawnictw niezależnych do Czechosłowacji. W czasie jednej z wypraw, po nielegalnym przekroczeniu granicy został zatrzymany, a następnie skazany na rok i dziewięć miesięcy więzienia. Karę odbył w czechosłowackim więzieniu, a do kraju wrócił w lipcu 1983 r. Od 1985 r. angażował się w działania „Solidarności Walczącej” – mimo inwigilacji przez Służbę Bezpieczeństwa, która w końcu aresztowała go w 1988 r. Po tych wydarzeniach, pod pretekstem wyjazdu w celach zdrowotnych, został wysłany przez władzę PRL do Włoch. Wiedząc, że nie zostanie ponownie wpuszczony do kraju, kontynuował działalność opozycyjną na emigracji. Dopiero przemiany polityczne z 1989 r. umożliwiły mu powrót do kraju. Po powrocie osiedlił się w rodzinnych Bieszczadach, a następnie przeniósł ponownie na Wybrzeże. W wolnej Polsce zaangażował się w działalność polityczną i społeczną.

Został odznaczony Krzyżem Komandorskim Odrodzenia Polski (2006) oraz Krzyżem Wolności i Solidarności (2016).

Przejdź do relacji

Opcje strony

do góry