Włodzimierz Ilnicki
Pracownik Zarządu Portu w Gdyni, uczestnik strajków 1970 r., wiceprzewodniczący Komitetu Strajkowego, działacz opozycji PRL represjonowany przez służby, na emigracji w USA.
Włodzimierz Ilnicki urodził się 15 maja 1946 r. w miejscowości Baranowice. Na przełomie lat 60 i 70 XX w. pracował w Zarządzie Portu w Gdyni. Kiedy w grudniu 1970 r. na wybrzeżu wybuchły strajki, aktywnie włączył się do protestów. Spośród wielotysięcznej rzeszy robotników został wybrany na rozmowy z przewodniczącym miejskiej Rady Narodowej. W wyniku tych rozmów został powołany Komitet Strajkowy, a Włodzimierz Ilnicki wszedł w jego skład pełniąc tam funkcję wiceprzewodniczącego. W nocy z 15 na 16 grudnia 1970 r. siły rządowe – milicja i ORMO spacyfikowały protestujących, w pierwszej kolejności aresztując ich przywódców.
Do aresztu śledczego w Wejherowie na kilka dni trafił również Włodzimierz Ilnicki. W areszcie był kilkakrotnie przesłuchiwany, bity, dręczony psychicznie. Bez rezultatu próbowano wymusić na nim pójście na współpracę z bezpieką. Pozostając w zamknięciu, za kratami, dowiedział się o krwawych zajściach na ulicach Gdyni i ofiarach śmiertelnych.
Kiedy wyszedł na wolność nie zaprzestał działalności opozycyjnej – w styczniu 1971 r. proponował zorganizowanie strajku w porcie gdyńskim i domagał się opublikowania rządowego raportu na temat wydarzeń Grudnia 1970 r. oraz postulował postawienia pomnika poległym. Jego aktywność wzbudziła reakcję służb komunistycznych – był wzywany na przesłuchania, kilkakrotnie wyrzucony z kolejnych miejsc pracy, a w domu funkcjonariusze przeprowadzali częste rewizje. W okresie od lutego 1971 r. do sierpnia 1976 r. jako podejrzany o działalność wywiadowczą był figurantem sprawy operacyjnego rozpracowania SB o kryptonimie „Podoficer”.