Zenona Suwińska
Jako dziecko przeżyła Powstanie Warszawskie.
Zenona Suwińska z d. Ciołczyk urodziła się 2 czerwca 1940 r. w okupowanej przez Niemców Warszawie. Była jedynym dzieckiem Leopolda i Marianny Ciołczyków, zamieszkałych przy ul. Wilczej 32. Pod tym adresem, w piwnicy 4-letnia dziewczynka wraz z rodzicami przeżyła piekło Powstania Warszawskiego. Zenona zapamiętała trudności z jedzeniem, piciem, strzelaninę, ostrzał artyleryjski i spadające bomby. Pamięta sypiący się z sufitu tynk i wieczorne modlitwy pod kapliczką na podwórzu. Przed opuszczeniem Warszawy, Ciołczykowie za namową dozorcy wszystkie cenne rzeczy i kosztowności, zostawili w walizce w pomieszczeniu piwnicznym. Niestety wszystkie te rzeczy później przepadły.
Zenona z rodzicami szczęśliwie przeżyli Powstanie i wraz z ludnością cywilną zostali skierowani do Pruszkowa, a stamtąd do wsi Jankowice pod Radomiem. W tym trudnym czasie rodzice zarabiali na życie robiąc i sprzedając skręty papierosowe. Kupowali w Radomiu tytoń, bibułkę, potem wykonywali te papierosy u gospodarza, u którego mieszkali. Następnie jeździli z powrotem do Radomia i sprzedawali gotowe papierosy. Potem przenieśli się do Radomia. Po Powstaniu, po wojnie Zenona chorowała na bielactwo, dostała świerzbu i miała częściowo siwe włosy.
Zenona zdała maturę i zaczęła pracować w hurtowni farmaceutycznej w Radomiu. W 1960 r. wzięła ślub z Aleksandrem Suwińskim (ur. 5.03.1936 r.), przeprowadziła się do Iławy i rozpoczęła pracę w urzędzie powiatowym w wydziale finansowym. Później działała społecznie w Miejskiej Radzie Seniorów w Iławie oraz w Warmińsko-Mazurskim Stowarzyszeniu Polskie Dzieci Wojny Oddział Terenowy w Iławie. Swoje wspomnienia (pośród innych Bohaterów) zawarła w książce „Dzieci Wojny. Wspomnienia” (Warszawa 2021). Zenona Suwińska zmarła w październiku 2022 roku.