Pliki do pobrania
N0099
Jako dziecko przeżyła Powstanie Warszawskie.
Jest lato 1944 r. w Warszawie Polacy walczą o swoją wolność. Rodzina Suwińskich ukrywa się w piwnicy domu przy ul. Wilczej. Głowa rodziny ciężko choruje i dostaje specjalne zwolnienie lekarskie od prac przy budowie barykad. Czteroletnia Zenona pamięta strzelaninę, wybuchy bomb, osypywanie się tynku, wieczorne modlitwy przy kapliczce. Po dwóch miesiącach walk, Powstanie Warszawskie upada, a rodzina Suwińskich wychodzi z miasta z ludnością cywilną i zostaje skierowana do obozu przejściowego w Pruszkowie. W tym miejscu Niemcy dzielą Polaków na cywilów i potencjalnych powstańców, których zamierzają wywieźć do obozów koncentracyjnych. Ojciec Zenony zostaje zakwalifikowany do grupy obozowej, ale w ostatniej chwili przypomina sobie, że ma to zaświadczenie o chorobie. Mały skrawek papieru prawdopodobnie ratuje mu życie i dołącza do rodziny, z którą trafia do wsi pod Radomiem. Po Powstaniu Zenona choruje na bielactwo, ma świerzb i częściowo siwe włosy. Przez wiele tygodni budzi się w nocy z krzykiem…
