Wiesław Wyszyński
Świadek okupacji niemieckiej w Warszawie, Powstanie Warszawskie przetrwał z matką w piwnicy. Po wygnaniu z miasta jako dziecko był przymusowym robotnikiem III Rzeszy. Po wojnie oficer Milicji Obywatelskiej.
Wiesław Wyszyński urodził się 28 lutego 1938 r. w Warszawie. Ojca stracił zaraz po wkroczeniu Niemców we wrześniu 1939 r. Wychowywała go matka i babka w mieszkaniu przy Rynku Nowego Miasta na warszawskiej Starówce. Podczas okupacji matka utrzymywała rodzinę głównie handlując żywnością przywożoną z podmiejskich wsi. Miała też pracę, najprawdopodobniej w drukarni, przy ul. Czackiego. Razem z matką w piwnicy tego budynku przetrwali Powstanie Warszawskie. Wiesław jako sześcioletni chłopiec był obserwatorem powstańczych epizodów, nieraz dramatycznych. Doświadczył czym jest głód. Po wypędzeniu z miasta trafił z matką i jej przyjaciółką do obozu Dulag 121 w Pruszkowie. Z obozu zbiegli, ale zostali złapani i wywiezieni do przymusowej pracy w obozie w Bergfelde pod Berlinem, gdzie w grupie rosyjskich i polskich więźniarek odzyskiwali cegły z domów zbombardowanych przez aliantów. Wiesław sam takie bombardowanie przeżył. Po oswobodzeniu z obozu i zakończeniu wojny razem z matką i jej przyjaciółką w dramatycznych okolicznościach przemieszczali się w kierunku Polski. Czasowo zamieszkali w Jeleniej Górze, a następnie już na stałe wrócili do Warszawy, gdzie początkowo pomieszkiwali u znajomych. Wiesław w ramach nauki zawodu podjął pracę pomocnika malarza przy odbudowie warszawskiej Starówki. Potem pracował jako tokarz w zakładach im. Marcelego Nowotki na Woli. W 1958 r. został powołany do wojska, a po odbyciu służby zasadniczej w 1960 r. wstąpił do Milicji Obywatelskiej, ukończył szkołę podoficerską i równolegle kontynuował naukę ogólną. Uzyskał maturę, a następnie ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim. Ćwiczył boks w warszawskim milicyjnym klubie „Gwardia”. Początkowo był dzielnicowym w Warszawie na Pradze-Południe, potem ukończył szkołę oficerską w Szczytnie i podjął pracę w komisariacie w Śródmieściu awansując do funkcji naczelnika wydziału. W 1978 r. poprosił o przeniesienie służbowe do Giżycka. W 1986 r. przeszedł na emeryturę. Posiada status osoby deportowanej do pracy przymusowej.