N1383
Lekarz, warszawiak, świadek Powstania Warszawskiego, więzień obozu Dulag 121.
Kiedy 1 sierpnia 1944 r. wybucha Powstanie Warszawskie, Jerzy Gliszczyński ma pięć lat. Opiekują się nim jego rodzice, Jadwiga i Henryk, którzy starają się ułożyć sobie życie w walczącej Warszawie. Gdy obok ich domu spada ciężki pocisk artyleryjski, Jerzy zostaje siłą uderzenia wyrzucony z kamienicy i ciężko ranny w nogę. Resztę powstania spędza w gipsie, powoli dochodząc do zdrowia. Obrażenia okazują się na tyle duże, że Jerzy już nigdy nie odzyskuje pełnej sprawności fizycznej.
Po upadku powstania wraz z rodzicami zostaje wypędzony do oddalonego o 25 km od miasta niemieckiego obozu przejściowego Dulag 121 w Pruszkowie. Po wojnie osiedla się na warszawskim Grochowie. Swoje życie poświęca na ratowanie życia innych, przez 40 lat jako lekarz jeździ karetką pogotowia.
