N0227
Członkini Instytutu Prymasowskiego Stefana Kardynała Wyszyńskiego, przewodnicząca Krajowej Konferencji Instytutów Świeckich w Polsce, w latach 1969–1981 pracownik w Sekretariacie Prymasa Polski.
Trwa okupacja niemiecka. Ksiądz Stefan Wyszyński jest kapelanem Zakładu dla Niewidomych w podwarszawskich Laskach. Gdy wybucha Powstanie Warszawskie, w zakładzie zostaje urządzony szpital polowy, w którym również pełni posługę duszpasterską. Pewnego dnia jeden z ciężko rannych żołnierzy oczekujący na operację prosi kapłana, by towarzyszył mu w zabiegu, trzymając go za rękę. Ksiądz Wyszyński zgadza się, ale z racji wielu obowiązków, czyni to póki ten nie zaśnie, po czym udaje się do innych potrzebujących. Co jakiś czas sprawdza jedynie, czy „jego” pacjent nie przebudził się, ponownie chwytając go za dłoń. Innym razem chodząc po lesie w poszukiwaniu rannych, znajduje wykrwawiającą się dziewczynę. Nie mając środków opatrunkowych, obwiązuje jej ranę własną stułą, a następnie na plecach przenosi do powstańczego szpitala. Po latach, kiedy jest już prymasem Polski, odwiedza go elegancka pani, matka czterech synów, dziękując za ocalenie życia.
