N1298
Żołnierz podziemia antykomunistycznego (IV Komenda WiN), więzień stalinowski, członek NSZZ „Solidarność”, podpułkownik WP w stanie spoczynku.
Jest 1952 rok, pogranicze polsko-czechosłowackie. Leszek Mroczkowski od około dwóch lat utartym szlakiem, pod osłoną nocy, przeprowadza ludzi z podziemia niepodległościowego na drugą stronę granicy. Stamtąd udają się oni na zachód, do wolnego świata. Praca jest nadzwyczaj ciężka, wymaga ogromnej kondycji fizycznej, ale też i odporności psychicznej. Czasem szlak bezdrożami wynosi ponad 30 km. Mimo to wszystko idzie zgodnie z planem, aż do dnia, w którym Korpus Bezpieczeństwa Wewnętrznego wraz z UB organizują obławę. Dochodzi do strzelaniny, Leszek i kilku jego kolegów wpadają w ręce bezpieki. Tam zacznie się jego prawdziwy koszmar: bicie, tortury, z których najgorsza będzie dla niego tzw. „stójka” – wielogodzinne stanie w zamkniętym, ciasnym pomieszczeniu, w niezwykle ciężkich warunkach. Po okrutnym śledztwie czeka go szybka rozprawa, w wyniku której zostaje bezpodstawnie oskarżony o próbę dobicia rannego żołnierza KBW. Wyrok może być tylko jeden: kara śmierci. Wkrótce trafia do celi śmierci we Wrocławiu, gdzie spotyka również innych skazańców, w tym księdza. Jest świadkiem, jak po kolei co kilka tygodni wyprowadzani są na egzekucję. Któregoś dnia – co jest dla niego niemałym zaskoczeniem, gdyż wyprowadzanie skazańców na ogół odbywa się nocą – przychodzi również jego moment opuszczenia celi...
