N0280
Syn Marcelego Żółtowskiego, ziemianina z Wielkopolski zamordowanego 17 lub 18 kwietnia 1940 roku w Katyniu.
Warszawa, trwa okupacja niemiecka. Piotr Żółtowski wraz z matką i dwiema siostrami na początku wojny zostają wysiedleni z rodzinnego dworu w Wielkopolsce na tereny Generalnego Gubernatorstwa. Ich ojciec, Marceli Żółtowski, jako oficer kawalerii Wojska Polskiego dostaje się do sowieckiej niewoli. Rodzina wie o jego losie, jednak nie spodziewa się jeszcze najgorszego. Tymczasem w stolicy panuje niemiecki terror, co jakiś czas odbywają się uliczne egzekucje. Po jednej z nich, wieczorem, matka Piotra – Róża Żółtowska, zabiera go wraz ze starszą siostrą na miejsce kaźni. Poprzez złożenie kwiatów chcą uczcić pomordowanych Polaków. Dzielnej kobiety nie odstrasza obecność niemieckich żołnierzy, którzy z karabinami w ręku pilnują tego miejsca. Tłum gęstnieje, wielu warszawiaków również chce oddać hołd ofiarom nazistów. Ci zaś nie reagują, jedynie co kilkanaście minut podjeżdża ciężarówka SS, na którą widłami ładowane są złożone kwiaty i palące się znicze. Odważni cywile udowadniają, że „ducha Polaków tak łatwo nie jest złamać”.
