N1594
Córka Zdzisławy Wójcik, deportowanej na wschód w 1940 r., więźniarki i pracownicy sowieckich miejsc pracy przymusowej, która opuściła ZSRS wraz z Armią gen. Andersa; harcmistrzyni, komendantki Chorągwi Afrykańskiej ZHP w Afryce, nauczycielki, dr hab. nauk przyrodniczych, działaczki społecznej w projektach upamiętniania losu polskich dzieci tułaczych w latach ostatniej wojny.
Jest lato 1942 roku. Armia generała Andersa, towarzyszący jej cywile, w tym ogromna liczba dzieci, często sierot, została ewakuowana z ZSRS do Iranu. W Teheranie Zdzisława Wójcik, poznańska instruktorka harcerska, wcześniej deportowana, więziona przez Sowietów i zwolniona w ramach tzw. amnestii, zostaje wezwana na spotkanie z profesorem Stanisławem Kotem, ministrem pełnomocnym RP na Wschód. Ten, znając po części jej i jej bliskich przeszłość harcerską oraz po przeprowadzeniu szczegółowego wywiadu, mówi: „Pani ma najwyższy stopień instruktorski z kobiet, harcerek, które my tu mamy na Wschodzie, nadany przed wojną przez komendę harcerek – stopień drużynowej po próbie. Pojedzie pani do Afryki, przybije pani do jakiegoś drzewa, nie wiem, do akacji, do baobabu, kartkę »Komenda harcerstwa polskiego w Afryce«. Nie będzie nikogo z wyższym stopniem i nikt się nie sprzeciwi". Zdzisława zaskoczona propozycją, a właściwie nakazem objęcia tak odpowiedzialnej funkcji, najpierw próbuje się opierać. Ostatecznie przyjmuje mianowanie i wyjeżdża do Afryki…
