Bożenna Wójcik
Córka Zdzisławy Wójcik, deportowanej na wschód w 1940 r., więźniarki i pracownicy sowieckich miejsc pracy przymusowej, która opuściła ZSRS wraz z Armią gen. Andersa; harcmistrzyni, komendantki Chorągwi Afrykańskiej ZHP w Afryce, nauczycielki, dr hab. nauk przyrodniczych, działaczki społecznej w projektach upamiętniania losu polskich dzieci tułaczych w latach ostatniej wojny.
Bożenna Wójcik urodziła się 10 stycznia 1949 r. w Warszawie. W młodości była harcerką, z wykształcenia jest geografem, zawodowo zajmowała się zagadnieniami ochrony środowiska. Od 1991 r. związała się Fundacją „Archiwum Fotograficzne Tułaczy”, której współzałożycielem była jej matka. M.in. opracowywała mapy związane z historią tułaczych dzieci do wystawy i albumów, uczestniczyła w uroczystościach ważnych dla tego środowiska. Od 2013 r. jest pro bono członkiem Zarządu Fundacji. Jej wielką pasją było poznawanie i dokumentowanie historii swojej matki Zdzisławy Wójcik i historii harcerstwa w Afryce. W relacji opowiada historię życia matki.
Zdzisława Maria Wójcik urodziła się 26 stycznia 1916 r. w Krakowie, później jej rodzina przeniosła się do Poznania. Tam ukończyła szkołę powszechną, gimnazjum i studia na dwóch wydziałach Uniwersytetu (rolnictwo i botanika). Podjęła pracę naukową na uczelni. W gimnazjum wstąpiła do harcerstwa, została później instruktorką Wielkopolskiej Chorągwi Harcerek. Po wybuchu wojny wraz z narzeczonym przedostała się do Lwowa, skąd w czerwcu 1940 r. po zatrzymaniu przez NKWD oboje zostali wywiezieni pod Archangielsk do fizycznej pracy w lesie. Zbiegli z posiołka, narzeczony zmarł w tajdze podczas ucieczki, a ona została aresztowana i więziona w wielu miejscach. Po „amnestii” ogłoszonej przez Sowietów w sierpniu 1940 r. pracowała fizycznie w Archangielsku i pod Murmańskiem. W marcu 1942 r. zatrudniona została w Delegaturze Rządu RP w Archangielsku. W okresie ewakuacji Armii gen. Andersa z ZSRS, w sierpniu 1942 r. wraz z cywilami i polskimi sierotami dotarła do Persji. Potem została pracownikiem PCK, konwojowała transporty polskich dzieci przez terytorium Iranu. Od grudnia 1942 r. do końca 1944 r. w ówczesnej Brytyjskiej Afryce Wschodniej (obecnie Kenia) w porozumieniu z Delegaturami Rządu RP w Londynie jako instruktorka pracowała z młodzieżą harcerską w polskich osiedlach uchodźczych. W strukturze ZHP na Wschodzie/na Środkowym Wschodzie objęła komendę Chorągwi Afrykańskiej i podlegały jej wszystkie ośrodki działalności harcerstwa na tym kontynencie. Była organizatorką, koordynatorką i wizytatorką hufców i drużyn w Kenii, Tanganice, Ugandzie i ówczesnej Rodezji pn. i pd. (dzisiaj Zambia i Zimbabwe). Prowadziła kursy instruktorskie dla drużynowych i zastępowych. W latach 1945–1947 pracowała jako nauczycielka w największym polskim osiedlu uchodźczym w Tengeru w Tanganice. Posiadała stopień instruktorski harcmistrzyni. W lutym 1948 r. wyjechała do brata do Kanady obejmując asystenturę w Instytucie Botaniki Uniwersytetu w Toronto, a w końcu roku powróciła do Polski i zamieszkała w Warszawie, gdzie przyszła na świat jej córka Bożenna. W 1950 r. otrzymała pierwsze stałe zatrudnienie. M.in. pracowała naukowo w Zakładzie Ekologii PAN oraz Instytucie Geografii PAN. W dziedzinie botaniki uzyskała doktorat i habilitację. Jest autorką ponad 100 publikacji naukowych. Społecznie współtworzyła Fundację „Archiwum Fotograficzne Tułaczy”. Zmarła 14 lutego 2018 r.