Aktualnie znajdujesz się na:

Wyszukiwarka

Świadkowie

Henryk Majewski

Żołnierz Armii Czerwonej, oficer Ludowego Wojska Polskiego, wykładowca Akademii Sztabu Generalnego w Rembertowie.

Henryk Majewski urodził się 1 maja 1925 r. w Nowej Uszycy koło Kamieńca Podolskiego na Podolu. Rodzice prowadzili gospodarstwo rolne, jednocześnie ojciec pracował jako księgowy. Henryk przez dwa lata uczył się w miejscowej szkole polskiej, a następnie w ukraińskiej.  W sierpniu 1937 r. w ramach operacji polskiej NKWD aresztowało jego ojca oraz stryja, zaś we wrześniu 1938 r. wujka i kuzyna. Po kilku miesiącach ojciec, stryj i wujek zostali zamordowani w Kamieńcu Podolskim, zaś kuzyn został zwolniony i zapadł na chorobę umysłową. W 1938 r. Henryk Majewski wraz z matką i bratem zostali wysiedleni z Nowej Uszycy. Zakwaterowano ich we wsi Kalinówka w pobliżu Winnicy. Po roku dostali zgodę na powrót do rodzinnego domu. Dom był zdewastowany, dobytek rozkradziony. Krótko po napaści III Rzeszy na ZSRS Niemcy wkroczyli do Nowej Uszycy, gdzie byli witani z entuzjazmem przez miejscową ludność. W 1943 r., po wkroczeniu Sowietów na Podole, Henryk został wcielony do Armii Czerwonej. Odbył przeszkolenie w Kamieńcu Podolskim i został skierowany do jednostki artylerii. Walczył w bitwie o Tarnopol, pod Lwowem. W walkach o Głogów Małopolski został ciężko ranny. Przez dwa i pół roku był leczony w szpitalu. Podczas powrotu na front zdezerterował z Armii Czerwonej i dołączył do grupy żołnierzy Ludowego Wojska Polskiego. W punkcie werbunkowym na Majdanku w Lublinie wstąpił do wojska polskiego i został skierowany do Oficerskiej Szkoły Artylerii w Chełmie. Ukończył ośmiomiesięczny kurs i wysłany na front, lecz jego jednostka nie wzięła już udziału w bezpośredniej walce. Swój szlak bojowy zakończył w maju 1945 r. w Mielnikach w Czechosłowacji. Po wojnie pozostał w wojsku i służył w garnizonie w Jeleniej Górze. W 1946 r. lub w 1947 brał udział w wysiedlaniu miejscowych Niemców. W 1948 r. odwiedził w Nowej Uszycy swoją matkę (w 1979 r. na stałe sprowadził ją do Polski). W 1947 r. służył w Skwierzynie i planował zwolnienie z wojska na czas studiów na Politechnice Wrocławskiej, ale nie dostał zgody swoich dowódców. W 1956 r. został awansowany do stopnia majora, a następnie ukończył Akademię Sztabu Generalnego w Rembertowie. Później służył w Tarnowskich Górach. W 1968 r. był żołnierzem 10. Dywizji Pancernej, która w tym czasie wzięła udział w operacji "Dunaj", wkraczając wraz z innymi jednostkami armii Układu Warszawskiego na teren Czechosłowacji.

Wykładał na Akademii Sztabu Generalnego w Rembertowie. Służbę zakończył w 1985 r. Ostatnie lata życia spędził w Domu Pomocy Społecznej im. Stanisława Broniewskiego „Orszy” w Wesołej w Warszawie. Zmarł w 2020 r. w wieku 95 lat.

 

 

Przejdź do relacji

Opcje strony

do góry