Lech Charewicz
Dziecko warszawskiego Powiśla. Przeżył w stolicy wrzesień 1939 r., okupację i Powstanie Warszawskie. Zasłużony warszawski fotografik. Przez siedemdziesiąt lat ze swoim aparatem towarzyszył ważnym wydarzeniom miasta. Jako fotograf z polskimi wspinaczami zjechał góry świata.
Lech Aleksy Charewicz urodził się 20 czerwca 1935 r. w Warszawie na Powiślu i tam się wychowywał razem z matką. Stracił ojca, gdy miał trzy lata. Był świadkiem obrony Warszawy w 1939 r. Podczas okupacji niemieckiej oparcie znalazł w przedszkolu prowadzonym na Powiślu przez siostry Urszulanki. Był obserwatorem Powstania Warszawskiego, którego część przeżył na Powiślu, a potem przebywał na ul. Marszałkowskiej 77. W dniu 5 października 1944 r. razem z matką zostali wypędzeni przez Niemców z Warszawy do obozu przejściowego Dulagu 121. Został on zorganizowany początkowo w Pruszkowie, ale z powodu przepełnienia Niemcy utworzyli jego filię w Ursusie. Stamtąd Lech z matką zostali wywiezieni do wsi Przybysławice pod Krakowem. W styczniu 1945 r. wrócili z tułaczki do Warszawy. Początkowo Lech został przygarnięty przez rodzinę w Rembertowie. Tam był świadkiem odbicia żołnierzy AK z więzienia NKWD. Potem pomieszkiwał w Warszawie i Kampinosie, a następnie czasowo zamieszkał z babcią w Bytomiu Odrzańskim. We wrześniu 1945 r. wrócił do Warszawy, gdzie na bardzo krótko podjął naukę w III klasie szkoły podstawowej. W lutym 1946 r. trafił do domu dziecka Centrum Pomocy Społecznej w Zbójnej Górze koło Radości pod Warszawą. Tam kontynuował naukę. Latem 1946 r. wyjechał do Danii na czasowy pobyt zorganizowany przez duńską organizację dobroczynnej pomocy dzieciom - Red Barnet. W ośrodku polonijnym pod opieką polskich instruktorów harcerskich zorganizowana była w formie kolonii akcja dożywieniowa, integracja i edukacja dla potrzebujących wsparcie warszawskich dzieci. Tam Lech złożył przyrzeczenie harcerskie i został harcerzem. Po powrocie do Polski, już podczas roku szkolnego, został przyjęty do VII klasy szkoły podstawowej nr 1 przy ul. Marszałkowskiej 95. W 1950 r. dostał się do I Technikum Fototechnicznego przy ul. Spokojnej 13. Przez cztery lata nauki pozostawał pod opieką ośrodka wychowawczego księży Orionistów na Barskiej 4.
W 1954 r. zdał maturę i uzyskał tytuł fototechnika. Nieskutecznie próbował podjąć studia w Szkole Filmowej w Łodzi. Do 1963 r. pracował jako fotograf w Centrum Badań Uzbrojenia w Zielonce. Następnie był głównym technologiem w Zakładach Wytwórczych „Foto-Pam” podległych Zarządowi Głównemu PTTK. W 1963 r. ukończył studium fotografii naukowej. W 1964 r. rozpoczął pracę w Wojskowej Akademii Technicznej w Katedrze Podstaw Mechaniki i Fizyki Technicznej u prof. Sylwestra Kaliskiego. Został tam kierownikiem zakładu fotografii. Był tam zatrudniony do 1973 r. Potem rozpoczął samodzielnie pracę fotografa i fotografika. Zawod ten wykonuje do dzisiaj.
Jest zasłużonym warszawskim artystą fotografikiem, od 1972 r. członkiem Związku Polskich Artystów Fotografików, mającym bardzo bogaty dorobek w zakresie fotografii krajobrazowej, głównie polskich gór, dokumentowaniu Warszawy (od wielu lat fotografuje m.in. najważniejsze wydarzenia historyczne i patriotyczne) oraz fotografii reportażowej. W 1970 r. otrzymał tytuł „Artiste FIAP”, nadany przez Międzynarodową Federację Sztuki Fotograficznej FIAP. Był autorem wielu wystaw, m.in.
w warszawskiej Zachęcie, laureatem szeregu prestiżowych nagród, komisarzem plenerów fotograficznych. Był członkiem zarządu Warszawskiego Towarzystwa Fotograficznego. Został odznaczony przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego odznaką Zasłużonego dla Kultury Polskiej. Od 1968 r. posiada honorowe członkostwo Polskiego Klubu Górskiego, był uczestnikiem wielu jego wypraw, jest odznaczony najwyższą odznaką klubową – „Złotego dziewięćsiłu”. Podróżował z aparatem po Alpach, Kaukazie, Ałtaju Mongolskim, Himalajach i Karakorum. Jest też członkiem klubu Zdobywców Korony Gór Polskich. W 2000 r. został wyróżniony Nagrodą Honorową im. Fryderyka Kremsera przyznawaną za szczególne osiągnięcia na niwie fotografii.