Opowiedziane Charewicz Lech - Wspomnienia -

N1369

Dziecko warszawskiego Powiśla. Przeżył w stolicy wrzesień 1939 r., okupację i Powstanie Warszawskie. Zasłużony warszawski fotografik. Przez siedemdziesiąt lat ze swoim aparatem towarzyszył  ważnym wydarzeniom miasta. Jako fotograf z polskimi wspinaczami zjechał góry świata.

Jest 5 października 1944 r. Trzeba wychodzić z Warszawy. Lech Charewicz wraz z matką przechodzą koło ul. Koszykowej i Politechniki. Zatrzymują się przy ul. Śniadeckich i czekają. Wokoło tłumy ludzi i Niemcy przy wielkich wiklinowych koszach na broń. Lech Charewicz wspomina po latach: „Patrzymy, a tu od Noakowskiego idą szeregi powstańców. I ktoś teraz pisze książkę, że to był obłęd, że to dzieci się napuściło na czołgi, że gdyby to było inaczej to by miasto ocalało... Gadanie. Ja widziałem na własne oczy jak ogoleni, w biało-czerwonych opaskach, wspaniale odszykowani szli do niewoli z bronią starsi, młodsi – moi prawie rówieśnicy. To była armia, to byli żołnierze…”. Krótko potem Lech Charewicz z matką zostali wypędzeni do filii niemieckiego obozu przejściowego Dulag 121 w Ursusie, zorganizowanego dla ludności cywilnej wypędzonej przez Niemców z Warszawy, a następnie wywiezieni pod Kraków. Z wygnania powrócili do swojego miasta. Ich dom na Powiślu był podziurawiony pociskami, wypalony i splądrowany.