N0063
Jest 5 września 1944 roku. Zofia Książek jest łączniczką AK, bierze udział w Powstaniu Warszawskim. Jej wielką pasję jest aktorstwo: przyjechała do stolicy w czerwcu 1939 r., aby złożyć wniosek o przyjęcie do Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej. Niestety, wojna pokrzyżowała te plany. Jednak młoda Kielczanka się nie poddaje i podczas okupacji studiuje na tajnych kompletach, a jednocześnie od 1942 r. pracuje na odcinku kulturalno-oświatowym w AK. Gdy wybucha Powstanie, zostaje łączniczką oddziału szturmowego 3. Kompanii w zgrupowaniu "Krybar". 5 września 1944 r. podczas opieki nad rannymi kolegami ze szturmówki, nagle sama pada ofiarą potężnego wybuchu niemieckiego pocisku „Berty”. Zostaje ranna w nogi, klatkę piersiową, głowę, traci lewe oko. Fachową pomoc lekarską otrzymuje dopiero po ośmiu dniach. Dzięki temu udaje się częściowo uratować wzrok w ocalałym oku. Wbrew obietnicom niemieckim zamiast do szpitala, trafia jednak do obozu niemieckiego w Gross Lübbars. Mimo osobistej tragedii nie poddaje się i leżąc w bandażach śpiewa, recytuje. Po przewiezieniu do stalagu w Oberlangen najpierw z opaską na oczach, a potem w ciemnych okularach, chodzi od baraku do baraku dając występy dla innych współwięźniów i pozwalając choć na chwilę zapomnieć im o ponurej rzeczywistości obozowej.
