Władysława Kamińska
Mieszkanka Kresów Wschodnich II RP, jako dziecko przeżyła Rzeź Wołyńską.
Władysława Kamińska z d. Sewruk, urodziła się 14 listopada 1930 r. w Jamińcu, a dokładniej w Kolonii Jaminiec, gmina Derażne, powiat Kostopol, województwo wołyńskie, na Kresach Wschodnich. Jej tata Florian Sewruk (ur. 1885 r.) miał młyn wodny. Mama Ludwika Sewruk (ur. 1891 r.) pochodziła z rodziny włościańskiej. Florian i Ludwika w 1915 r. wzięli ślub, a trzy lata później sprzedali młyn i kupili ziemię w Derażnem, tam w Kolonii Jaminiec pobudowali dom, gospodarzyli na roli oraz hodowali konie.
Przed wybuchem wojny sąsiedzi: Polacy, Ukraińcy, Żydzi, Rosjanie, Czesi i Niemcy żyli na Kresach w zgodzie. W Derażnem był kościół, cerkiew i żydowska bożnica. Było też trzech rzeźników: Polak, Żyd i Ukrainiec. Florian często zatrudniał do pomocy ukraińskich sąsiadów i za pracę płacił im towarem.
Wszystko się zmieniło wraz z wybuchem II wojny światowej we wrześniu 1939 r. Najpierw zaczęła się sowiecka okupacja, wywózki na Sybir. Okupację Władysława odczuła głównie w szkole, gdzie zmienili się nauczyciele i zniknęły niektóre przedmioty (np. jęz. polski i religia). Potem w 1941 r. przyszli Niemcy, ale najgorsze nadeszło w 1943 r., kiedy od początku roku rozpoczęły się masowe ukraińskie ataki na polskie wsie i mordy na Polakach na Wołyniu.
Atak na kolonię Jaminiec nastąpił 22 marca 1943 r. w samo południe. W jego wyniku Ukraińcy zamordowali Floriana Sewruka i jego syna. Reszta rodziny musiała w dramatycznych okolicznościach uciekać przed kulami banderowców. Tułali się, uciekali przed kolejnymi napadami, i tak przez Pendyki i Cumań, dotarli do Łucka. Podczas wędrówki otrzymywali pomoc i schronienie u obcych ludzi, u Rosjan, Czechów, Niemców, ale też u Ukraińców. W Łucku przeżyli przejście frontu, i tam doczekali końca wojny. Potem jako repatrianci przyjechali do Polski. Po wojnie Władysława wyszła za mąż, przyjęła nazwisko Kamińska i osiadła na stałe w Bydgoszczy.