Opowiedziane Kamińska Władysława - Wspomnienia -

N0877

Mieszkanka Kresów Wschodnich II RP, jako dziecko przeżyła Rzeź Wołyńską.

Jest 22 marca 1943 roku, rodzina Sewruków przygotowuje się do opuszczenia swojego domu, na wóz pakują zapasy jedzenia, ubranie, pościel. Dzień wcześniej przyszedł do nich Ukrainiec i ostrzegł przed możliwym napadem band UPA. Rodzina już przygotowana do wyjazdu, zasiada do wspólnego obiadu, ostatniego w Kolonii Jamieniec. Nagle słychać krzyk: „Uciekajmy! Napad na nas!”. Wszyscy rzucają się do ucieczki, zaczynają biec w kierunku zachodnim, na Pendyki. 12-letnia Władysława już na początku gubi swoje drewniaki i biegnie po śniegu w samych tylko pończoszkach. Ukraińcy zaczynają strzelać z pistoletów maszynowych do uciekających. Jedna z kul zrywa czapeczkę z głowy Władysławy, druga świsnęła tuż obok. Uciekinierzy docierają do Pedyk i znajdują chwilowe schronienie.  W czasie ataku ginie ojciec i brat Władysławy oraz jej ojciec chrzestny. Ona sama z matką i resztą rodzeństwa tylko cudem uniknęła śmierci i zdołała uciec oprawcom.