N0283
Córka oficera Policji Państwowej zamordowanego w Zbrodni Katyńskiej (na terenie Ukrainy), zesłana wraz z matką do Kazachstanu.
ZSRS, II wojna światowa. Gdy na terenie większości Europy toczą się zaciekłe walki największego konfliktu w historii, gdzieś na kazachskich stepach polscy zesłańcy walczą o życie z innym wrogiem – głodem. Każdy ich dzień jest znaczony ciężką, niemal katorżniczą pracą, pozwalającą za niewielkie wynagrodzenie i porcję jedzenia utrzymać się przy życiu. Młoda Henryka Drobik pracuje jako traktorzystka. Robota, zwłaszcza jak dla kilkunastoletniej dziewczyny, jest niezwykle ciężka. Trwa kilkanaście godzin dziennie, bez względu na pogodę. Pewnego dnia dochodzi do niecodziennej sytuacji – zaprószenia ognia z maszyny i pożaru stepu. Henryka pracuje wtedy wspólnie z niemieckim przesiedleńcem. Interweniuje straż pożarna, ogień udaje się opanować. Jednak konsekwencje mogą być poważne: Polka i Niemiec mogą zostać oskarżeni o działalność sabotażową. Narodowość „nie sprzyja” żadnemu z nich. Koleżanka Henryki, za drobną kradzież zboża, dostała wyrok pięciu lat więzienia, co uniemożliwiło jej po zakończeniu wojny powrót do ojczyzny wraz z innymi repatriantami. Ona boi się podobnego losu. Nagle jednak pomoc przychodzi z najmniej oczekiwanej strony – ujmuje się za nimi stary rosyjski brygadzista, który zrzuca winę na rzekomego Kazacha jadącego przed traktorem na koniu, mającego jakoby wyrzucić za siebie niedopałek papierosa. Oboje są uratowani. Na „nieludzkiej ziemi” zdarzają się również ludzkie odruchy.
