N0225
Synowa Stanisława Mikołajczyka, w 1956 r. poślubiła jego syna Mariana. Do śmierci Stanisława Mikołajczyka mieszkali wspólnie w jednym domu w Stanach Zjednoczonych.
Jest 1943 rok, mała wioska na Wołyniu. Kilkuletnia Danusia Sieńkowska mieszka tam wraz z rodzicami, bratem i babcią. Pewnego dnia do pana Stanisława – ojca Danusi, kowala, przychodzi zaprzyjaźniony Ukrainiec z ostrzeżeniem, aby wieczorem rodzina jak najszybciej opuściła wieś, gdyż jeszcze tej nocy będzie ona spalona przez ukraińskich nacjonalistów. Zaskoczony i zdezorientowany Stanisław Sieńkowski nie wie co robić, ponieważ jest już popołudnie i bardzo niewiele czasu na działanie. Wtedy pomocny sąsiad ofiaruje się zabrać do siebie dzieci i babcię, by dać rodzicom czas na znalezienie kryjówki. Gdy wieczorem bandy nacjonalistów przeszukują wieś w poszukiwaniu rodziny Sieńkowskich, Stanisław i Stanisława są już ukryci w stodole, a ich dzieci udają potomstwo sąsiadów. Tymczasem babcia, będąca teraz „krewną” dobrodziejów, pilnuje, by żadne z nich nie wypowiedziało ani słowa po polsku, gdy Ukraińcy przeczesują dom sąsiada. Po pełnych napięcia chwilach, wszyscy odczuwają głęboką ulgę. Jednak zagrożenie zostało odsunięte tylko na chwilę – rodzina jak najszybciej musi całkowicie opuścić wieś. Rodzice przez las przedostają się do znajomego w innej wiosce, zaś dzieci z babcią zostają wywiezione na wozie przez zaufanego człowieka. Miejscem spotkania ma być Krzemieniec. Po przyjeździe okazuje się jednak, że miasto jest w rękach Niemców, którzy przeprowadzają masowe wywózki w głąb Rzeszy…
